TCO e.o.

Bilstain Augustus 2025

Week 33; Bouwvak, de periode dat een groep triallisten en aanhang uit Noord-Holland, meestal TCO-ers, afzakken naar België om daar het Belgische gersten nat te proeven om dit vervolgens door overmatig zweten weer te te lozen.
Dit zweten is een gevolg van bovenmatige inspanningen op de hellingen en rotsen in het Trial Enduro Domaine Bilstain of misschien door angstzweet, zoals bij ondergetekende bij het nemen van de rotsige beproevingen.
Enkelen waren, zoals de familie Glas op de terugweg vanuit Frankrijk, als tussenstop naar huis al maandag geland in Bilstain, de meesten zoals ook wij hadden dinsdag de heenreis in gezet.
Op de weg erheen nog enkele spatjes regen mee gekregen op de voorruit, maar er waren ook die op de weg heen wat andere regenslag op liepen; tegenslag!

De familie Kalverboeren togen in caravaan optocht richting het zuiden naar Begië.
Helaas in de Wijkertunnel besloot van de Ford Kuga de middelste van het drie cilindermotortje het voor gezien te houden.
Onder het uitblazen van zijn laatste adem in de vorm van grote stopte deze ermee en moesten de beide overgebleven cilinders de auto plus caravan uit de tunnel zien te slepen.
Dit lukte nog net.
De ANWB, snel te plaatse, kon ze gelukkig afslepen en verder helpen middels een andere auto, een Volvo, en konden ze de rit weer vervolgen, ,aar leverde wel een flinke vertraging op.

Zoon Robert was, nadat de auto van vader Frans was weg gesleept, door gereden en was nog wel op tijd in Bilstain, maar kon door gemis aan spullen ook nog niet rijden.

Hierdoor liep de oorspronkelijke planning van het gezin wat in de soep, pas halverwege de middag arriveerde de laatste ploeg van caravan pas op het terrein.

Ze werden met gejuich ontvangen door de vooruit gereisde familie.
 

Vader Frans moest de emotie nog verwerken en heeft zich voornamelijk bezig gehouden met het inrichten van het Kalverboer onderkomen.
De Ford Kuga is inmiddels voor elke sloopprijs over te nemen.

Wij waren ondertussen toch maar eens begonnen met het aanvallen van de diverse uitdagingen die op ons stonden te wachten.



De volgende dag moest kleinzoon Destin opgehaald worden uit de buurt van Echt en mocht ik meerijden.
Hij was lyrisch over de vervangende ANWB V60 Volvo; de stilte, het comfort, de indrukwekkende power en alle ander features die in de wagen zaten.
De Volvo heeft grote indruk gemaakt op Frans, wordt zijn volgende auto een Volvo?






Wij hadden net als vorig jaar weer een appartementje geschoord achteraan links voorbij de receptie/restaurant.
Zoals te doen gebruikelijk verliep de communicatie bij de receptie/restaurant uiterst soepel in het Frans en werd ons appartement 3 toegewezen.
Deze zag er niet echt schoon gemaakt uit, maar dat hadden we ook niet echt verwacht.
Een koekenpan voor het bakken van onze vleesjes en aardappelen ontbrak.
Met moeite kregen we een pan uit het restaurant mee.

Maar zoon Puck was niet onder een hoedje te vangen.
Even een rooftocht langs appartement nummer 1 en 2, waar de sleutels gewoon in de deur stonden, en we hadden opeens een inductie kookplaat met twee bij behorende koekenpannen en een spatel.
De volgende dag werd ik, dat ik het appartement een beetje aan het kuizen was, aangesproken door Crosset, de eigenaar.
We hadden in huisje nummer 1 gemoeten, deze was namelijk wel schoon gemaakt.
Alles weer terug verhuisd.




Weer even terug naar de eerste middag: Papa Piet en zoon Knol, de gebroeders de Rooij, Koen en Rosanne met hun gezin, Peter en Petra Glas met hun gezin waren al aangekomen en geïnstalleerd.



Robert Kalverboer met de kinderen waren ook al aan gekomen, maar waren nog in afwachting van vader Frans.
Na de begroeting rustig aan de brommers klaar gemaakt en voorzichtig weer de eerste metertjes gereden.
Het is altijd weer even wennen aan het valse plat van Bilstain.
Het wordt elk jaar weer wat lastiger om over de uitgereden sporen naar boven en weer terug te rijden.
Het lijkt wel of de ondergrond alleen nog maar uit harde grote rotsen bestaat met een dressing van lossen stenen die voor je wielen rollen.
Aangezien de temperatuur de 30 graden ruim overschreden had en de lucht vochtigheid 100% leek, was alles binnen de kortste keren drijfnat van het zweet, zoals Peter Glas laat zien op de foto.

 

Er werd veel vocht verloren wat later weer aangevuld moest worden; dat overigens heel goed lukte.
 

Er was weer het nodig brandhout mee gebracht uit Noord Holland, alleen een vuurton was vergeten.
Zoon Puck was even rond de gebouwen bij de ingang wezen speuren naar een oplossing hiervoor en vond warempel een vuurton.
Er was voldoende aanmaak brandstof in de vorm van dunne droge snoeitakjes.
Koen gooide er een beetje diesel bij en met een luid VROEM schoot de vlam uit de ton.
Het vuur was gestart, en de de wenkbrauwen bij gewerkt!.

Zoals te doen gebruikelijk werden er al snel de stoelen om de ton heen gezet en de koelboxen met koude versnaperingen ging open.
De pelpinda's en de koude versnaperingen gingen in het rond, Piet (Knol) viel in slaap en het werd weer ouderwets gezellig tot in de kleine uurtjes.
 

De volgende morgen werd er heerlijk uitgeslapen (behalve voor die met kleine kinderen zoals Koen en Rosanne).
'S morgen werden de diverse ritjes ondernomen naar het sanitair gebouw om de slaap en uit de ogen te wassen en het lijf te ontlasten van de de vele consumpties van de vorige avond.
Daarna ontbijten en koffie drinken en werd het tijd om de brommers weer tot leven te roepen.



Koen was zo aardig om het stookvat op te ruimen en stortte deze leeg in een afvalvat onder de bomen.
De as in het vat was nog gloeiend heet en spontaan begon het afval in de ton te branden.
Aangezien deze onder de bomen stond was een bosbrand bijna niet te vermijden.

Bijna stond België in het rijtje met bosbranden samen met Frankrijk en Spanje.
Echter door koelbloedig optreden van Koen was de brand onder controle te brengen en samen met emmers water uit de beek waren we de brand op tijd meester.

Met zijn allen het bos in waar de jongere jeugd trots lieten zien dat ze een beetje lekker konden rond hopppen op de tweewielers.
Grote opstappen werden genomen en de ouderen onder het gezelschap keken goedkeurend toe (waar onder ondergetekende).

De oudere dames gingen samen met de jongste jeugd aan de wandel in het bos om de bokke sprongen van de mannen te bekijken.

De jongste twee van Koen en Rosanne vermaakte zich prima in de modder.

Aangezien er een hitte alarm was af gegeven op tijd weer naar het kamp om het vocht aan te vullen.
Inmiddels waren er nog twee personen aangekomen Tom Vlaar en Bas.
Deze hadden niet veel zin om een tent op te zetten en zagen we 's nachts met de slaapzak onder de arm naar ons eerdere vrij gekomen onderkomen sluipen, naar appartement 3, om een bed voor de nacht te zoeken.

Zoals inmiddels een traditie is geworden, werden we woensdagmiddag om half zes naar voor gedirigeerd voor een koude Jupiler op het terras.
Het werden er meer als één.

De avond samen weer gezellig rond het kampvuur, waarbij er een nieuwe activiteit werd gedemonstreerd; Harsen bij de heren!
De dames toverde overal hars strippen te voorschijn en diverse heren werden geslachtofferd om deze pijnlijke behandeling te mogen ondergaan.

De volgende dag was het zoals gebruikelijk weer tijd voor achterstallig onderhoud; remmen die vast liepen of niet meer werkten, carburateurs die overliepen of verstopt waren, ect..
Onder grote belangstelling werden deze uitdagingen aangegaan, ondersteun door "de beste stuurlui kijken toe" advies van de zijlijn.

Onze derde dag in Bilstain was zoals eerdere dagen ook weer lekker warm. Robbert Klaverboer had een toegang gevonden tot het stukje bos direct achter onze campingplaats.
Dit was een stukje terrein waar we in vroegere jaren ook vaak gereden hadden, maar nu mee of meer was afgesloten.
Deze helling zijn minder rotsig er zijn nauwelijks lossen stenen.
Hier deze laatste middag nog even lekker op kunnen spelen.
 

Koen had een methode gevonden om zijn jeugd op vroege leeftijd te laten kennis maken met het trialvirus.






Met de voetjes in de beek was het prima uit te houden.
Wat die triallist nu weer tussen de deze dames doet?










Daarna was het voor ons opknappen, spullen in laden en snel terug naar het kamp waar we Piet Knol nog even moesten helpen zijn voorraden op te maken.
Hij had nog veel koud bier over.
Er waren er meerdere die deze dag de terugreis begonnen.

De overgeblevenen sprokkelde vers brandhout gesprokkeld voor de laatste avond om nog een keer lekker om de vuurton te zitten.




De enkele die nog achterbleven, hebben de avond nog lekker met elkaar kunnen harsen, waarbij ook de bikini lijn niet werd gespaard.
Gelukkig zijn hier geen beelden van.








                   Het was weer een fantastisch gebeuren.