TCO e.o.

Indoor trial manege Noot

Voor de vierde keer op rij werd in manege Noot aan de Zwarte Weg een indoortrial georganiseerd.
Zoals voorgaande jaren werden de 1pk's uit de paardenbak verdreven en werd het een motorbak. Zaterdag was het de dag van opbouwen.'s Middags de buiten non-stops en 's avonds de vier uitdagingen in de bak.

Buiten biedt het terrein voldoende mogelijkheden om zonder hulpmiddelen de hindernissen te construeren. Binnen is het een heel ander verhaal en moet er van alles aangesleept worden om er iets van te kunnen maken.
In de rechter achterhoek stonden de reuzen banden weer garant voor voldoende spektakel. Links achter was iets met een afval container en een wagen gemaakt.
Voorin rechts moest de gezinsauto van de familie Schaap er aan geloven en stond als vast obstakel in de non-stop.
Bij de ingang vanaf de kantine links waren een paar afval containers het middelpunt van de uitdagingen.
Kortom er was genoeg om je uit te leven.

Zondag morgen op weg er naar toe één keer een zwaai gegeven met de ruitenwisser bladen en verder bleef het gelukkig droog.
Eigenlijk hadden we prachtig weer voor de wedstrijd, geen wind, geen regen en lekkere temperatuur om je uit te leven.

Vanaf tien uur kon er worden ingeschreven.
Er waren 43 deelnemers die de weg naar de paardenbak wisten te vinden.
De piloten kwamen zelfs heel uit het Oosten en onze overzeese gemeentes vandaan.

Stip om 11:00 hield voorzitter Frans zijn welkoms speech, mede hierdoor werd het toch weer wat laat voor we konden starten.
 

Onder begeleiding van de voorzitter mocht ik eerst de buiten non-stops rijden.
De eerste uitdaging werd bewaakt door door een jong stel Yentel Pronk en Sam Veerman.
Sam, vertelde zijn vader me, had drie weken terug nog even zijn elleboog gebroken door een combinatie van harde wind, een bocht, grind en een elektrisch voorwiel aangedreven fiets.
Die voorwiel aandrijving had prima van pas kunnen komen in één van de latere non-stops.

De uitdaging was redelijk goed te doen maar door het gladde gras kon het zomaar zo zijn dat een van de wielen een eigen route koos met als gevolg dat middels een voet deze weer bijgetrokken moest worden.|

De tweede was er een van het zelfde soort, met twee verschillen: deze was een stuk langer en had veel meer venijn in de route.
Alleen door scherp stuurwerk en de voeten op de steppen te houden was deze te bedwingen.
Mario (de glas kopper) ten Haaf en een sympathieke knappe jonge dame voerden hier de regie.
Zij hoorde bij Marcel of Sven of misschien wel bij beide.
Mario had geprobeerd een glas plaat terug te koppen. Een jaar of wat terug probeerde hij een glas plaat met zijn schouder op te vangen, wat ook niet lukte. Tijd voor een ander beroep?
Een van de buizen die er voor de hogere klasses in gelegd was, had besloten het hazenpad te kiezen en was in de eerste ronde al buiten de non-stop terecht gekomen. Niet erg vond(en) ik (en Frans).



De derde non-stop werd bemand door secretaris Nico, die voor deze gelegenheid de verkeerd brommer had mee genomen.
Ook weer een non-stop van het zelfde karakter als de eerste twee met twee lelijke obstakels voor de hoger klasses.
De eerst was het onschuldige boomstammetje bij de waterkant, die je lelijk kon verrassen en de tweede was het krappe draai en trek werk voor de gele piloten op het einde.
Daar moest ook menig voetje gezet worden.
Oud Kampioen Arie Mooij was ook nog even te kijk en zag met voldoening dat hij het trial stokje goed had door gegeven.
Zelf knip hij nog enige tijd gaatjes in de kaarten bij de uitgang ter ondersteuning van Nico.

De vierde non-stop was er een van een heel ander nivo.
En over nivo gesproken dat was er zeker want de entree bood al voor de hogere klasses een flinke op stap. Daarna weer naar de begane grond en vervolgens een stevige Hill Climb voor geel.
Op deze helling is heel wat af gegraven.
Waren de gele pilootjes boven, gelijk weer naar de beneden en mocht er weer even tegen aantal buizen omhoog gereden worden.
Was je eindelijk boven, weer naar beneden en dan lag er verder naar links nog weer een stevige opstap te wachten.
Het kruit was bij de meeste coureurs toen al aardig op.
Voor rood was het lastig want ook die mochten door een poortje en weer omhoog.
Voorzitter Frans liet me zien waarom hij voorrijder was en door listig door een poortje naar beneden te rijden en daar de maximale ruimte te benutten gaste hij zo weer omhoog.
De lager klasses moesten ook ongeveer de zelfde route omhoog en menig één bleef steken in die "zandbak" zoals Rossana van de Gragt me vertelde.

Wedstrijdleider Johan Schaap die met de opbouw en het aanslepen van de indoor al genoeg kruit had verschoten stond al een emperor boven op de berg de punten uit te delen, die beneden door Lotte Borst de dochter van de grootste aannemer van Den Helder en omstreken werd geknipt.
Later werd ze afgelost door Ron Bood, zodat ze in de kantine even kon doorwarmen.
Ook latere winnaar in rood Victor de Rooij was hier even de kluts en zijn motor kwijt, maar die wist toen nog niet van het trucje van Frans.

Daarna naar binnen en ondanks de ventilatoren hing er een lekkere damp in de hal uit de uitlaten van alle pruttel potjes die door de non-stops hobbelden.
De non-stop bij de ingang werd door de dokter bemand afgewisseld door zijn vrouw Ellen.
Het stel heeft en dat zal u verbazen naast trial talent Maarten nog twee oudere dochters die bijzonder goed gelukt zijn.
De voorzitter kan dat beamen.
Een van de dames liet zien dat het trial talent niet bij hun was aangekomen, door even op de brommer van Maarten te stappen.
Een technische non-stop die goed te rijden was, maar bij de uitgang schuin tegen een pallet oprijden en er uit springen liet ik graag aan de jeugd over.
Een vijf op mijn kaart werd mijn deel.

De non-stop erachter werd door de begeleiders van Kick Veerman gecontroleerd, Bert ten Haaf en Klaas Veerman, die de taken afwisselden.
Deze was mijn niet op het lijf geschreven. De entree ging nog wel, maar verderop werd het getrial een hopeloos gestuntel, doordat een beetje omzet techniek mijn ontbrak. Ook hier elke ronde een vijfje.
De overige piloten kregen het ook niet kado en moesten flink aan de bak voor een nulletje op de kaart.

Daarnaast lag weer een spektakelstuk de grote band.
Voor geel een stevige opstap bij de entree.
Halverwege zag een piloot uit het oosten, ik dacht Bart van den Oord met de banden naar boven naar beneden komen. Grietje Veerman, de moeder van Marco, gaf een gil, zo hard dat alle paarden op hol sloegen.
Gelukkig viel het mee en kon hij de reis vervolgen en de paarden werden gevangen.
Aan het eind was de non-stop erg krap voor ons rode pilootjes dus deze non-stop was ook weer goed voor een vijf op mijn kaart.
Frans deed ook weer mee.
In de eerste ronde liet hij iedereen verbasen, door met een spagaat over het stuur eraf te springen, niet vrijwillig!

De laatste uitdaging was over de gezinsauto van de familie Schaap. Oud trialliste Katinka de Rooy stond hier gereed met de kniptang. Deze was goed te doen met een nul. Maar misschien gedesillusioneerd geraakt door mijn eerdere successen reed ik deze pas in de laatste ronde foutloos. Buurman Tom schaap nam de laatste ronde de honneurs waar.

Toppertje Jesse Koomen moest afhaken doordat hij machine pech had.
Eerder die morgen hadden de heren Koomen ook al wat tegenslag gehad, doordat bij het tegelijk benzine inslaan voor de trialmotor en het tanken voor de bestelbus, de slangen verwisseld waren.
De ANWB bood uitkomst, maar het komt de concentratie niet ten goede en ook de vader zoon verhouding liep een deuk op.

Onze overzeese landgenoot Peter Smit had een lelijke beenwond op gelopen op zijn scheen, vertelde hij me.
Dokter Kees bood uitkomst en nadat deze gedreigd had met amputatie, vond Peter het schrammetje wel mee vallen en was verdere behandeling niet nodig.

Gelukkig werd er lekker door gereden en kon er op tijd met opruimen gestart worden.
Het meeste werk moet met de machines gedaan worden, maar gelukkig rond de klok van 4 konden we in de kantine bij elkaar geroepen worden, voor de uitslagen.
Frans zette een aantal mensen even in het zonnetje en met name de aanduwer van dit alles Johan Schaap kreeg een vet applaus van het publiek voor zijn bijzondere inspanningen.

Tevreden terug kijkend op het geheel konden we de reis naar huis aanvangen.
Voor een aantal was dit de eerste keer dat ze wedstrijd reden en met een tevreden gevoel van spierpijn kunnen ze aan deze wedstrijd terug denken.
Ook de voorzitter wordt nog regelmatig herinnerd aan zijn spagaat.

Voor de gedetailleerde uitslagen klik hier.

Hieronder een foto impressie gemaakt door Bert Ten Haaf